Dominique Cockelaere    

Binnen de muren van kunsteneiland Stuido Artîlerie wordt hij wel eens ‘the happy painter’ genoemd. Zijn grenzeloos enthousiasme jegens de schilderkunst is onnavolgbaar. Ooit was zijn dagverloop erg afwisselend en gevarieerd te noemen.

Op vandaag doet Dominique nog maar één ding: schilderen.

Het heeft er alle schijn van dat Dominiques leefwereld volledig samenvalt met zijn schilderijen. Maar zijn Dominiques schilderijen wel schilderijen?

Zelf spreekt hij vaak over deuren en ramen van het huis waarvan hij droomt en dat hij op één dag wil kunnen bouwen. Elk blad papier, stuk hout of plank vormt een onderdeel van dat grote imaginaire huis. Dominique start de schildersactiviteit op door de grenzen van het oppervlak af te tasten. De kozijnen als het ware van de openingen die hij wenst te scheppen. Dat hij daarbij vaak ook tafels, muren, vloeren, ramen en deuren ook mee schildert, kunnen we enkel aan de grootsheid van zijn opgevat plan toeschrijven. Elke dag opnieuw verft Dominique de sporen van de vorige dag weg. Dag na dag, laag op laag.

Dominique schildert met restjes verf of schoolverf. De bedenkelijke kwaliteit van de verf vormt echter geen technisch probleem, maar scheppen net die visuele prikkels die zijn werk interessant maken. Zijn werken verraden geschiedenis en die geschiedenis zit vol botsingen. Een laag flinterdunne waterverf die kraakt op de leerachtige huid van olieverf. Stukken gestolde verf komen los en moeten het onderspit delven in de hevige strijd die woedt.

Dominique vecht niet met het doek, hij dirigeert het wild geraas als een leeuwentemmer.

Zijn schilderijen betoveren ons net zoals stalactieten en stalagmieten dat doen. Zijn Dominiques schilderijen schilderijen of raadsels van de natuur?

Elke dag opnieuw verft Dominique de sporen van de vorige dag weg